Приватен интерес

 Приватен интерес

„Приватниот интерес нема памтење, бидејќи тој мисли само за себе. Тој не заборава само тоа едно, за што единствено се грижи постојано - себе. За спротивности тој, меѓутоа, ни најмалку не се грижи, бидејќи тој со самиот себе не доаѓа во спротивност. Тој е вечен импровизатор, бидејќи нема систем, но има изговори.“

(Маркс-Енгелс Дела (МЕД), том 1, стр. 291)

Приватен интерес и национална хомогеност

„Приватните интереси ја делат секоја нација на толку нации колку што во неа има возрасни поединци.“

(МЕД, том 19, стр.64)

Кога приватниот интерес го надвладува општиот

„Дрвото останува дрво во Сибир како и во Франција; сопственикот на шумата останува сопственик на шумата во Камчатка како и во Рајнската провинција. Ако, значи, дрвото и сопственикот на дрвото како такви ги даваат законите, тие закони по ништо друго нема да се разликуваат освен по географската положба, некаде, и по јазикот, во кој се дадени. Тој недостоен материјализам, тој грев против духот на светиот народ и човештвото е непосредна консеквенција на она учење, со кое „Preussische Staat-Zeitung” го подучува законодавецот, кај законот за дрвото да се мисли само на дрвото и шумата а не да се решава одделната материјална задача политички, то ест во врска со севкупниот ум на државата и моралот на државата.“

(K. Marx, Debatten über das Holzdiebstahlsgesetz, Werke, св. 1, стр. 147.)

„Во интересот, буржујот кој размислува секогаш потклава нешто трето меѓу себе и своето пројавување на животот, манир кој навистина во класичен вид се манифестира кај Бентам, според кој носот треба да има некој интерес за да се одлучи нешто да помириса.“ 

(„Дела“, том 6, стр. 170)

„Ако произведувам повеќе производ отколку што мене ми треба, мојот вишок на производ е предвиден за твоја потреба, рафиниран. Јас само привидно произведувам повеќе. Јас всушност произведувам друг предмет, предмет на твоето производство кој намеравам да го разменам за овој вишок, тоа е размена која сум ја извршил веќе во мислите. Затоа општествениот однос во кој јас се наоѓам према тебе, мојот труд за твои потреби, исто така е обичен привид, а нашето меѓусебно дополнување е исто така обичен привид, чија основа е взаемното пљачкање. Намера за пљачкање, измама, нужно се наоѓа во позадина, бидејќи нашата размена е себична, како од моја така и од твоја страна, а бидејќи секоја себичност сака да ја надмине другата – туѓата, ние нужно се обидуваме да се меѓусебно измамиме. На мерката на моќноста која ја признавам на мојот предмет над твојот, е потребно твое признавање да би постанала вистинска снага. Меѓутоа, нашето меѓусебно признавање за взаемната моќ на нашите предмети е борба, а во борбата победува оној кој има повеќе енергија, снага, остроумност и снаодливост. Ако е доволна физичката снага, јас директно те пљачкам. Ако царството на физичката снага е уништено, и двајцата се правиме дека тоа не го забележуваме и поснаодливиот ќе го измами другиот. Кој кого ќе измами, за целиот однос е случајност. Идејно, мисловно мамење се случува и на двете страни, то ест од нив двајцата во своето мислење секој е убеден дека го надмудрил другиот.‘‘

(„Дела“, том 3, стр. 288-289)